Samodoskonalenie. Jak dostosować nawyk do innego stylu życia?

O nawykach często mówi się, jakby były uniwersalne. Obudź się o piątej rano i od razu jesteś bardziej bystry. Przebiegnij dziesięć kilometrów, a będziesz zdyscyplinowany i zrównoważony. Wydaje się to proste: wybierz odpowiedni nawyk i powtarzaj go. Ale ludzie nie są schematyczni.

Style życia są różne: niektórzy żyją według sztywnego harmonogramu, inni w ciągłej nieprzewidywalności; niektórzy polegają na wsparciu rodziny, a inni są w ciągłym biegu. To, co sprawdza się u jednej osoby, może być wyczerpujące dla innej.

Oto więc pytanie: czy można wyrobić nawyk, jeśli twój rytm nie przypomina tego z podręczników? Nie poprzez zmuszanie się do wpasowania w schemat, ale poprzez pielęgnowanie czegoś unikalnego – czegoś, co do ciebie pasuje?

1. Zapomnij o słowie „doskonały”

Idealna rutyna, idealny poranek, idealny harmonogram – to wszystko jest wyimaginowane. Życie rzadko toczy się po linii prostej. Dziecko zachoruje, strefa czasowa się zmieni, a w pracy nastąpi nagły spadek formy. Jeśli nawyk opiera się na wyobrażeniu idealnych warunków, rozpada się przy pierwszej wpadce.

• Pierwszym krokiem jest zapomnienie o perfekcjonizmie.

Dobry nawyk to nie taki, który działa w próżni, ale taki, który jest odporny na wstrząsy. Elastyczny jak trawa, a nie kruchy jak szkło.

2. Znajdź kotwicę

Nawyk potrzebuje haczyka, którego można się uchwycić. W klasycznym modelu nazywa się to „wyzwalaczem” – działaniem, zdarzeniem lub czasem związanym z powtarzaniem nawyku. Jeśli jednak Twój harmonogram jest zawodny, najlepiej poszukać innych źródeł wsparcia niż zegar.

To może być:

• stan fizyczny (po jedzeniu, po prysznicu, gdy czujesz się senny);
• wydarzenie (jak tylko wrócisz do domu, jak tylko laptop się wyłączy);
• działanie innej osoby (jak tylko dziecko zaśnie, jak tylko sąsiad wyjdzie do pracy).

Dobra kotwica to nie sztywny czas, ale rozpoznawalny moment.

3. Oddal

Istnieje przekonanie, że nawyk powinien być skuteczny: 100 pompek, godzina medytacji, pięć stron pamiętnika… Jednak w zmieniającym się tempie życia minimalizm jest o wiele bardziej zrównoważony.

Nawyk, który można wykształcić w każdym środowisku, niezależnie od tego, jak bardzo jesteś zajęty, to nawyk, który przetrwa. To nie jest wstawanie rano, żeby przebiec maraton, ale po prostu wstanie i wypicie szklanki wody. To nie 40 minut jogi, ale jeden świadomy oddech.

Zmniejszając skalę, zachowujesz istotę, a nie słabość. To fundament odporności.

4. Nawyk jako zakres

Ta sama osoba może przybierać różne formy. Wczoraj byłeś pełen energii i przebiegłeś 5 km. Dzisiaj jesteś zmęczony i po prostu przeszedłeś się wokół bloku. Jutro może zrobisz pięć minut ćwiczeń.

• Nawyk musi mieć możliwość oddychania. Niech ma zakres: od minimum do maksimum. To łagodzi presję. Nie zawaliłeś dnia, jeśli zrobiłeś trochę. Po prostu wybrałeś niższy szczebel.

Takie podejście pozwala zachować rytm. A rytm jest ważniejszy niż rezultaty.

5. Nawyk bez sceny

Często chcemy, żeby wszystko wyglądało pięknie: estetyczne śniadanie, notatnik na drewnianym stole, inspirująca playlista. Ale tak naprawdę nawyki kształtują się w ciągu dnia: gdy się spieszysz, gdy źle spałeś, gdy masz zły humor.

• Jeśli potrafisz wykonać nawyk bez sceny, bez otoczenia, to jest on realny. Nie rytuał, nie występ, ale część ciebie.

Nie oznacza to, że uroda nie jest ważna. Ale powinna być dodatkiem, a nie wymogiem. Niech ten nawyk się sprawdza, niezależnie od tego, czy jesteś w szlafroku, w metrze, czy po prostu między sprawunkami.

6. Sprawdź swoją motywację

Czasami nawyk nie utrzymuje się nie dlatego, że brakuje silnej woli, ale dlatego, że jest obcy. Jest narzucany, kopiowany lub tworzony, by dopasować się do czyjegoś życia.

Zadaj sobie pytanie: Dlaczego to robię? Jak chcę się potem czuć? Czego mi brakuje i jak ten nawyk to wypełnia?

Jeśli nie znajdziesz odpowiedzi, może warto nie opierać się, ale poszukać innego działania, bliższego sobie.

7. Rób przerwy bez poczucia winy

Życie nie musi być liniowe. W pewnym momencie przestaniesz robić jakiś nawyk. Nic się nie stało. To nie katastrofa, nie porażka, nie porażka.

• Liczy się nie to, ile dni z rzędu wytrzymałeś, ale jak wracasz. Bez samobiczowania. Bez myśli, że teraz musisz zaczynać od nowa.

Nawyk to nie klatka, lecz ścieżka. A ścieżka ma zakręty, pagórki i przystanki.

Przystosowanie nawyku do innego stylu życia nie jest kwestią dyscypliny, ale bycia dla siebie dobrym, słuchania i odkrywania, co działa na ciebie, co przychodzi ci łatwo i w jakich obszarach musisz sobie pomóc, a nie walczyć ze sobą.

Zrównoważone nawyki nie podlegają żadnym harmonogramom. Rozwijają się dzięki szacunkowi do siebie, swojego czasu i swojego życia.